- دوشنبه ۲۸ مهر ۹۹
- ۲۲:۴۷
نَفحات وصلکَ اوقـَدت، جـَمرات شوقکَ فی‌الحشا
ز غمت به سینه کم آتشی که نـزد زبانه کمـآتشا
بتو داشت خو دل گشته خون، ز تو بود جان مرا سکون
فـَهجـرتَنـی فـجعلتَـنی مُتـحیّراً مُتـوحّـشا
دل مـن بـه عشق تـو می‌نهد، قـدم وفا بـره طلـب
فًلئن سَعی فَبه سَعی، و لئن مَشی فبه مَشی
ز کمند زلف تو هر شکن، گـرهی فتاده بـه کار من
به گره‌‌گشائی زلف خود، تو ز کار من گرهی گشا
تو چه مظهری که ز جلوه‌ی تو صدای سبحه‌ی صوفیان
گذرد ز ذروه‌ی لامکان، که خوشا جمال ازل خوشا
همه اهل مسجد و صومعه، پی ورد صبح و دعای شب
من و ذکر طره و طلعت تو، من الغداء الی العشا
چه جفا که «جامی» خسته دل ز جدایی تو نمی‌کشد
قدم از طریق وفا مکش، سوی عاشقان بلا کشا
جامی
-