هرچقدر از بدی ارتباطاتِ در بندِ اینترنت بگم کم گفتم؛ درست. ولی یکی از جالب‌ترین نقاط اینترنت پیام‌های هم‌زمانیه که برای آدم میاد. انواع و اقسام مختلف دغدغه‌ها که به شدّت منو مجذوب خودش می‌کنه. با اینکه یکی از مشخصه‌های آدم ‌های درونگرا اینه که دوست‌های کمی دارن(کاملاً غیر روانشناسانه و طبق تجربه) ولی همین مقداری هم که دارم، وقتی بهم پیام می‌دن و من رو به یه قسمتی از ذهنشون دعوت می‌کنن، کاملاً از این همه تفاوت زندگی‌ها گیج می‌شم. اوّل زندگی خودم رو نگاه می‌کنم. مشکلاتم رو می‌ذارم جلوم، بعد مشکلات فلانی و فلانی و غیره(در اون حد که من می‌دونم.) و بعد می‌گم خب یه سری هم مشکل داره که که به من نمی‌گه و اون‌ها رو حدس می‌زنم. بعد یادم میاد آدم‌هایی که تو یوتیوب هستن و بلاگر‌های شریفی هستن. اون‌ها رو هم نگاه می‌کنم و دلهرههاشون رو. حالا چند نفر رو دارم جلوم و زندگیشون رو و من و زندگیم. چقدر متفاوت! چقدر عجیب!

-