- جمعه ۳۰ ارديبهشت ۰۱
- ۱۵:۱۵
T'aimer est un jeu perdu.
-
More than twist in my sobriety
چون تا حالا بیدار موندم بهتره که کمی بنویسم. البته پاراگراف‌ها رو از آخر شروع کردم نوشتن. یعنی الان که دارم این‌ها رو می‌نویسم، «برای خاطر خدا! می‌خوام اشتباه کنم.» رو نوشته‌ام. روز‌هام خیلی سریع می‌گذرن و وقت خیلی کارها رو ندارم امّا شکایتی ندارم. زنده‌ترم. تر چرا؟ مرده بودم. الان زنده‌ام. گاهی صدای نفسم رو می‌شنوم. هیجان رو دیدم، غم رو دیدم، خوشحالی رو دیدم، خنده و گریه و درد. آروم لبخند زدم وقتی درد جسمی واقعی داشتم. یک چیز رو حس می‌کردم و خوشحال بودم که زنده‌ام تا حس کنم. می‌خواستم بیشتر حس کنم. قوانین جدیدشون اذیتم میکنه ولی به دو سال دیگه‌ام امید دارم. کمی براش برنامه ریختم. فرار می‌کنم. اگر اتفاق عجیب غریبی نیوفته فرار می‌کنم. و از شوق فرار الان تلاطم دارم و این تلاطم بهم می‌گه زنده‌ام. دوست دارم زنده باشم.
I don't care about their different thoughts
Different thoughts are good for me
خونه موندن برام درد و غمه. حالم خوب نیست. آدم‌های خونه حالم رو اذیت می‌کنند. آدم‌های دانشگاه بهترن، آدم‌های دانشگاه آروم‌ترن و معتدل. تفاوت برای من خوبه، تعصب برای من خوب نیست. می‌خوام که با سین. کنار مرکزی بشینم و بهم بگه که اشکالی نداره اگر بخوام زندگی کنم. تو خونه ازم می‌خوان که یواشکی زندگی کنم و تظاهر کنم که دارم می‌میرم. تفاوت برای من خوبه. اعتدال و صداقت برای من خوبه. شفافیت من رو خوب میکنه. نمیخوام پنهان باشم. پنهان به من اضطراب می‌ده. خونه برای من سخت و عذابه و حالم رو خوب نمی‌کنه. البته نه اینکه دانشگاه همه خوب باشه، امّا بهتره. یکشنبه‌ها رو دوست دارم. هیجان بهم می‌ده. پاراگراف بعد بیشتر حرف می‌زنم درباره‌ش.
The timid smile
دارم حس‌هایی رو در قلبم می‌بینم و نمی‌دونم چی هستند و باید چه کارشون کنم. البته سر در گم نیستم. می‌خوام برم جلو، می‌خوام ببینم چه می‌شه. نمیخوام اشتباهی خودم رو اذیت کنم. من به این نیاز دارم. این یک هفته یک منبع بزرگ محبت رو از دست دادم و تنها عصبانیت به جاش باقی مونده و اگر این منبع پر نشه ممکنه خطرناک بشه، خطرناک بشم. می‌خوام کمی به خودم زمان بدم و بذارم ببینم دارم چه می‌کنم. نمیخوام به اون هم سخت بگیرم. اون هم براش من جدیدم و ممکنه چند وقت یکبار بترسه و فرار کنه. و این کار رو میکنه. یک چیز‌هایی می‌بینم درش ولی خب، می‌خواد انکار کنه. به دلایل مختلف که ربطی به من نداره. به هر حال من نمیخوام چیزی زیاد از حد جلو بره. می‌خوام اینطور پیش بره حتی اگر قرار باشه خود واقعیش رو تو یه کتابخونه ببینم وقتی داره درس می‌خونه. اصلاً کی گفته این بده؟ دوست دارم. این مدل رو بیشتر دوست دارم. مدل عادی رو دوست ندارم. مدل عادی به من اضطراب می‌ده. شاید اصلاً خواستم برگردم عقب و اینطور جا برای عقب گرد هست. فعلاً می‌دونم از حالات لحظه‌ایش تأثیر می‌گیرم و گاهی زیاده درباره‌ش حرف می‌زنم. ولی با هیچ کدوم مشکلی ندارم. راستش نمیخوام خودم رو اذیت کنم که این چیز‌ها رو تغییر بدم. شاید بعداً اکر حس کردم دارم اذیت می‌شم، برگردم و خودم رو اصلاح کنم. برای خاطر خدا! می‌خوام اشتباه کنم.
-
حاضرم هر کاری بکنم ولی الان کلاس نداشته باشم. نه از لحاظ روانی، نه جسمی و نه ذهنی خوب نیستم.
-
باب البوم و الغراب، کلیله و دمنه:
برهمن: حغعیحغیجعیکعشغمنابطسهکپ
رای: و چگونه است آن؟(و کیف کان ذلک؟)
-
هر موقع با یه پسری دوست می‌شم اولین چیزی که متوجه‌ش می‌شم اینه که جامعه، پدر و مادرش و دوست‌های دیگه‌ش هیچ وقت بهش نگفتن زیبائه و وقتی من زیبا صداشون می‌کنم یا می‌گم که زیبان فکر می‌کنن دارم بهشون ترحم می‌کنم یا مسخره‌شون می‌کنم. لامذهب! تو واقعاً خوشگلی! لعنت به جامعه‌ای که به جفتمون زیر سایه مرد سالاری اینطور سخت گرفته!
-
حالا می‌فهمم چقدر قبلاً که به دنبال کمال بودم بر خودم سخت می‌گرفتم. نه آنکه بگویم در همۀ زمینه‌ها خودم را علاج کرده‌ام. هنوز هم وقتی بحث خودم وسط باشد می‌خواهم از همه لحاظ همه چیز تکمیل باشد امّا دربارۀ یک چیز نظرم را تغییر داده‌ام. قبل‌تر‌ها وقتی با آدمی سر و کله می‌زدم همه‌ش می‌خواستم کمال و بی‌نقصی را از او بیرون بکشم. و بعد ناامید می‌شدم و به لاکم فرو می‌رفتم. حالا برایم آسان‌تر شده. آدم‌ها را می‌بینم، عیب‌هایشان را می‌بینم، خوبی‌هایشان را هم. بعد می‌گویم من که نمی‌خواهم در طرف مقابلم حل شوم. قرار است خط زندگیمان چند صباحی به هم برخورد کند و دوباره از هم جدا شویم. همین قسمت کوتاهی که قرار است باهم قست کنیم را لذت می‌برم. عیب‌هایشان سرجایش است، همانطور که عیب‌های بی‌شمار وبی‌شمار و بی‌شمار من سرجایش است. روابط انسانی پر از نقص است و همین خوشحالم می‌کند. پیچیدگی آدم‌ها باعث می‌شود فکر کنم و با خودم کلنجار بروم و دوستشان داشته باشم. و بعد خودم را، با همۀ جاهای خالی شخصیتم.
-
I just called the guy ugly but I can't tell him directly he's beautiful. DUDE.:)
-
یک جورهایی امشب ناراحتم. نمی‌تونم احساساتم رو بروز بدم. دلم می‌خواد طولانی بنویسم ولی کلمات رو از دست می‌دم وسط کار. خسته می‌شم و ادامه نمی‌دم. نمی‌دونم قراره با این پس زمینۀ بسیار مذهبی که این همه تناقض داره چطور کنار بیام. آیا همیشه عذاب می‌کشم؟ آیا اگر درست باشه به خاطر دونستن و نموندن قراره عذاب بکشم؟ پس چرا تا به حال خوشی ازش ندیدم؟ کاش کمی دورتر بودم. می‌خوام زندگی بسیار عادی‌تری داشته باشم.
(شب قدر ۱۴۰۱ شمسی)
-
And you would wonder where this palce is? I tell you where I knew it would hurt like hell. Your hair was long and wavy back then. You used to do ponytail but I told you I like them better loose and I watched when you left them open on my words.
-